Entah kenapa aku suka berseorangan. Mungkin aku ada depresi
yang melampau sehingga aku rasakan orang sekeliling hanya merupakan ornamen dunia. Walaupun aku mempunyai ramai kawan. Ramai kenalan. Melepak selalu. Tapi
entah kenapa aku lagi rela berseorangan.
Kadang kadang bila aku berseorangan, aku rasa tenang. Aku rasa
dunia ini, aku yang punya. Aku keluar rumah rupa busuk, aku tidak peduli. Aku nak
impress siapa? Tiada siapa. Tengok wayang seorang sudah norma aku.
Aku suka berseorangan. Naik bus rapid seorang diri, sambil
mata meliar tengok luar. Masa bergerak tapi aku tak rasa. Aku suka
berseorangan. Cucuk earfon. Bukak novel. Termenung. Berangan. Berangan aku
merupakan seorang tuan puteri yang anggun. Tetapi terkurung di atas menara. Tanpa
sesiapa.
Aku pasang lagu berlirikkan depresi. Berlatarkan tangisan. Bermusikkan
rentak percubaan bunuh diri. Aku pandang lantai. Pandang tanah. Pandang jalan
tar. Otak ligat berfikir, tapi fikiran yang gelap. Imej hitam.
Mungkin sebenarnya hati aku masih kosong. Kontang.
Mungkin aku sebenarnya halimunan.
Mungkin aku sebenarnya lapar.
Mungkin.
6 comments:
ko tak habis habis dengan lapaq
Mungkun kau kena rejam dulu, baru kau tahu macam mana rasa jadi halimunan. haha.
Wadi : Kau pun sama kan. Haha.
Besi : Yang mintak di sembelih adalah ekau. Haha.
Jadi halimunan tu bagus. Tandanya kamu kebal.
Fel : Kebal dari godaan dunia. Kebal semua. Kecuali kelaparan.
Post a Comment